Er is weinig eerbied voor het leven. Je ziet dat in oorlog en strijd (zie S.O.S.1) maar ook in de gezondheidszorg (S.O.S. 3). De mens wordt vaak als een ding gezien en ook zo behandeld. Dat is vooral het geval bij orgaandonatie. Iedereen moet zijn organen afstaan tenzij hij uitdrukkelijk heeft verklaard dat niet te willen…
Niet zo bekend is dat iemand die ‘hersendood’ heet, nog niet dood is. De donor sterft op de operatietafel door het weghalen van zijn organen. Dat is dus dood door schuld…
De discussie over automatische orgaandonatie is nog niet afgelopen. De Eerste Kamer beslist daarover op 30 januari 2018. Tot die tijd kunnen we nog proberen met hen te argumenteren. Dat is zeker nodig als je hoort wat een groep ‘deskundigen’ tegen hen gezegd heeft:. Maar mijn organen blijven van mij, wat de politiek ook beslist…!
Steeds meer mensen willen worden doodgemaakt (euthanasie) om maar niet te hoeven lijden. De stof die daarvoor ingespoten moet worden maakt het etherlichaam volkomen kapot en verhindert een goede levensterugblik en een goede gang door het leven na de dood. Dat is pas een echte Ahrimanische werking – tot over de dood heen (zie het artikel van dr. Zoltan Schermann in der Europäer van okt. 2017).
Ahriman is de dood (kennelijk zelfs werkzaam tot over de dood heen), Lucifer het leven (los van het bewustzijn), Christus is degene die leven en dood omvat (het evenwicht houdt) en leven brengt in de dood.