9. Shanksville als metafoor voor 9/11 en voor Amerika

Onderstaande bijdrage wil niet meer zijn dan het verwoorden van enkele gedachten die opkwamen bij het zien van de beelden rond de vermeende plaats van instorting van vlucht 93. Hier wordt alleen ingegaan op de officiële versie, die merkwaardiger-wijs zeer ver afstaat van wat er in werkelijkheid gebeurd is. Ik ben van mening dat er binnen de truth-beweging veel te weinig aandacht aan het fantasieverhaal van vlucht 93 is besteed. Het gat in de grond bij Shanksville is het grootste gat in de hele 9/11-story, groter dan dat van Ground Zero.

A. Het middel van de metafoor

Eerder werd er in deze reeks nog niet stil gestaan bij wat er zich in Shanksville heeft voorgedaan. Maar hoewel er inhoudelijk niet zo geweldig veel over te zeggen valt, vertellen de beelden van Shanksville een heel eigen verhaal. De titel spreekt over Shanksville als metafoor. Wat was een metafoor ook alweer precies? Het woord komt van het Griekse metáphora, dat overdracht betekent. Overdracht van de betekenis van een woord op een ander woord (Aristoteles). We hebben te maken met een overdrachtelijk (figuurlijk) taalgebruik. Het woord figuur wijst al op een bepaald beeld. De overdracht die plaats vindt is die van een onderwerp dat door het gebruik van een bepaald beeld in een ander licht wordt geplaatst. We kunnen het daarom ook beeldspraak noemen. In de beschrijving (taal) dient er dus sprake te zijn van een herkenbare overeenkomst tussen het onderwerp (object) dat centraal staat en het beeld dat gebruikt wordt om dat ineens in een totaal ander licht te plaatsen. Het voegt daardoor een hele nieuwe en vaak onverwachte dimensie aan het onderwerp toe. Een metafoor is de overdracht van de mens van zijn eigen activiteiten op de objecten. “In een metafoor zijn twee voorstellingen aanwezig: het oude woord (voertuig, ‘vehicle’) en de nieuwe voorstelling, de strekking (‘tenor’). ‘Vehicle’ en ‘tenor’ samen resulteren in een betekenis die niet verkregen kan worden zonder hun interactie” (C.A. van Peursen, Verhaal & Werkelijkheid).

B. Iets over de feitelijke achtergrond

Vlucht 93 is het vierde vliegtuig dat op 9/11 neerstortte. Het was ook het laatste van de vier. De Boeing 757, een enorm vliegtuig, stortte neer in of bij het plaatsje Shanksville in Pennsylvania, nadat zich, zo vertelt het verhaal, in het vliegtuig tijdens de vlucht een opstand van de passagiers tegen de kapers had voorgedaan; zij hadden de door de kapers bezette cockpit bestormd nadat zij via hun telefoons hadden begrepen dat er die ochtend al twee toestellen tegen de torens gevlogen waren en dat zij in handen van een zelfmoordcommando waren. Deze opstand werd de aanleiding in deze daad van de passagiers een voorbeeld van patriottitische moed te zien. De woorden waarmee deze ‘aanval’ werd ingezet zijn beroemd geworden. “Are you guys ready? Lets roll”, was de strijdkreet die aangeheven zou zijn bij de aanval op de kapers. Tijdens en waarschijnlijk door de uitgebroken strijd, ‘an heroic struggle’ (Dick Cheney), zou het toestel volgens de Engelstalige Wikipedia neergestort zijn. Omdat in het officiële rapport alleen wordt gesproken over de crash in een veld in de buurt van Shanksville, wordt er ook in Wikipedia nergens melding gemaakt van het neerschieten van het vliegtuig. (Zie G)

In het toestel was ruimte voor 182 passagiers, maar er waren maar 37 plaatsen bezet inclusief de 4 kapers. Samen met de 7 bemanningsleden kwamen er 44 personen om.
Enkele onwaarschijnlijkheden:

Een van de flight recorders wordt ca 8 m onder de grond opgegraven.
Over botten: 8 procent van het totale aantal van de stoffelijke resten werd gevonden. De rest “of the remains were consumed (?) by the impact.”
Andere, kleine onderdelen van het vliegtuig werden 2.4 km (!) van het impact point vandaan gevonden.” Maar op geen enkele foto zien we mensen op andere plekken dan rond en in die kuil naar resten zoeken.
Ook zijn er geen resten van kerosine gevonden (de tanks bevatten nog 17.000 kg), noch in de kuil, noch er omheen. “whether it burned away or evaporated, much of the jet fuel assumed to have spilled the site seems to have dissipated [= weggesijpeld]. Er waren na de crash overigens maar enkele kleine branden. Toen Faya Hahn bij de plaats van de crash aankwam (ze was als medische hulp opgeroepen), zei zij dat er “no smoke, no fire” te zien was. Een ander had het over “a smoking hole” en “wasn’t there no more fire?”
Het laatste punt is speculatief. Waarom kwam het vliegtuig eigenlijk op deze plek naar beneden? Daar wordt geen uiterlijke oorzaak voor aangegeven. Het enige is dat het “let’s roll” daarvoor gezorgd zou moeten hebben. Zou dat dan misschien betekenen dat het hele let’s roll verhaal ook een fabel is? Het verhaal in het rapport leest als een echte krimi. De cockpit is nog niet overvallen, maar men verwacht dat dit te gebeuren staat; de kapers roepen “Shall we put it down?”, “Yes put it in it [= de grond]”.

Met deze vlucht is wel een raadsel verbonden: waar was het vliegtuig eigenlijk naar op weg? Het doel van de vlucht is onbekend. Daarbij worden natuurlijk wel suggesties gedaan. Volgens bepaalde bronnen zouden Het Witte Huis en het Capitool (in die volgorde) de aangestuurde doelen geweest moeten zijn. Maar zou het niet evenzeer kunnen dat deze vlucht bedoeld was om gebouw WTC 7 te treffen, het gebouw dat aan het eind van die zwarte dag om 17.20 tot instorting werd gebracht? De bedoeling kan toch nooit geweest zijn dat dit gebouw op zo’n verdachte manier instortte, precies lijkend op een gecontroleerde destructie, alleen door brand, terwijl dat zich nog nooit ergens op de wereld eerder had voorgedaan? (Zie bijdrage 1)

[Hier moet ingevoegd worden dat we ons bij dit verhaal uitsluitend bezig houden met de (hoogst onwaarschijnlijke) officiële versie. Het echte verhaal van vlucht 93 ziet er heel anders uit. Dat er op enkele meters afstand in de bossen wel degelijk stukken van een vliegtuig lagen, dat er tot op ca 15 km afstand stoffelijke resten werden gevonden en de vele getuigenverklaringen die erop wijzen dat het vliegtuig werd neergeschoten. Cheney en Bush hebben zich zelf in die richting uitgelaten. We gaan hier verder niet op in. We houden ons gewoon aan de officiële mythe die op 13 september bij een ondervraging door generaal Myers werd bevestigd. Hij verklaarde dat “gewapende machten geen toestellen hebben neergeschoten]¹

C. Enkele beschrijvingen

Van de vele opmerkingen van getuigen worden er hier maar enkele uitgepikt. Over deze crash werd bijv. het volgende gezegd: “It didn’t look like a plane crash because there was nothing that looked like a plane.” Over de crash zelf wordt het woord gebruikt dat we vaak tegenkomen: disintegrated (in stukken uiteengevallen). “The plane is pretty much distintegrated. There’s nothing left but scorched [= verschroeide] trees.” En over dat lange gevaarte: “The overwhelming evidence (er was in feite helemaal geen evidence!) that a B757, 55 m long and weighing 110 tonnes, had somhow (!) been obliterated“ [d.w.z. was vernietigd zonder ook maar een spoor achter te laten!]. En tot slot horen we hoezeer door dit uiterst merkwaardige gebeuren ook de poëtische fantasie werd gestimuleerd: “The rest of the 757 continued its downward passage, in the sandy loam [= leem] closing behind it like the door of a tomb.”

D. Shanksville. De eerste metafoor: leegte

We gaan uit van de foto. Daarbij doet zich het probleem voor dat beschrijving en interpretatie dicht bij elkaar liggen. De foto zelf is tamelijk onscherp. Dit moet te maken hebben met het feit dat hij van betrekkelijk ver is genomen. Men neemt aan dat de journalisten op minstens 100 m afstand werden gehouden.
We zien mannen in witte en gele overalls die om een kuil of een gat staan. Dit is het gat waar het vriegtuig zich in de aarde heeft geboord (“the aircraft plowed into an empty field in Shanksville” heet het in het 9/11 Commission report). Sommigen kijken in het gat, anderen lijken iets op te pakken en anderen gaan ook al weer weg. De mannen maken een zwijgende indruk; veel activiteit is er niet. Men kijkt naar een gat, maar (zoals we weten van vele getuigenverklaringen van mensen uit de buurt) ziet men daar niets omdat er ook niets was. Op een andere foto die later is genomen zien we een bescheiden graafmachine die de aarde ter plaatse omwoelt. Bij vliegtuigen die in de oceaan verdwijnen wordt tot op grote diepte gezocht en stukken naar boven gehaald. Hier niets van dat alles. Ten minste: er wordt niets zichtbaars getoond. Er wordt zelfs niet geprobeerd een reconstructie van de gevonden delen van het enorme vliegtuig te maken.

In plaats behulpzaam te kunnen zijn bij het aanleveren van concreet bewijsmateriaal voor het te verwachten onderzoek, moesten de mannen zich tevreden stellen met niets. Men staat er vol ongeloof bij, met lege handen. Waar ze geacht worden toch op zijn minst een koffer, een stuk van een vliegtuig of menselijke resten te zien te krijgen, zien ze absoluut niets. Hier kan het dus niet geweest zijn hoor je ze denken.

Ondertussen begint men te vermoeden te knagen dat er hier iets heel erg niet klopt. Er komt geen ‘ontmoeting’ tot stand. Er is hier geen ‘tegenover’; men staart a.h.w. in het lege. De kuil antwoordt niet. Men ziet alleen ‘leegte’. D.w.z. de leegte van een kuil staat symbool voor de leegte van het verhaal, van al die verhalen. In alle verhalen van 9/11 zitten momenten van leegte. De blik kan zich aan niets hechten net zomin als het denken. En hoe langer men in die leegte staart hoe meer wordt men a.h.w. die lege ruimte ‘ingezogen’. Uiteindelijk, zonder een ‘tegenover’ verlies je zo jezelf.

We roepen drie beelden te hulp

Een ander beeld dat opkomt voor degenen die onderzoek doen, die willen weten hoe de vork in de steel zit, is dat zij plotseling merken dat de straat waarin ze wandelen doodloopt. Of nog anders, dat men tegen een blinde muur oploopt en niet verder kan. Je kunt er niet door, tenminste niet met de rationele middelen en het causale denken dat je inzet. Een derde beeld: stel voor dat je een reis wil maken naar x. X is je doel. Je koopt daarvoor een reisgids, maar tijdens de reis merk je plotseling dat er enkele bladzijden in de gids ontbreken. Je kunt er daardoor niet achterkomen hoe je in hemelsnaam op de plaats van bestemming zou moeten komen. De gids is totaal onbruikbaar. Zo’n moment (waar enkele pagina’s ontbreken) is typerend voor Shanksville, of voor de beperkte branden in Gebouw 7 die het instorten veroorzaakt zouden moeten hebben. Maar ook bij de computersimulatie die het NIST gemaakt heeft van de instorting van Gebouw 7, die in de verste verte niet op de video van de werkelijke instorting lijkt. Er zit een hiaat, alweer een leeg gat tussen die twee.
Een laatste beeld, maar nu voor wat er van de onderzoeker gevraagd wordt op die moeilijke momenten: je moet je over willen geven aan een andere ‘zijnstoestand’. Een toestand waar andere wetten gelden, waar je geen vaste grond meer onder voeten hebt. Ik noem dat het “take off-moment”. Take off wil zeggen dat je je pogingen opgeeft; je doet tijdelijk afstand van je autonomie, van je eigen regie en neemt het vliegtuig. Dat brengt je precies naar de plaats waar je naar toe wilde…

Terug naar de ‘leegte’

We kunnen dit ook anders beschrijven: die leegte ontstaat doordat de zintuigen zich nergens op kunnen richten en daardoor geen houvast krijgen; het gevolg is dat ze zich automatisch uitschakelen. Hoewel de kuil van hogerhand is aangewezen als de plek waar het vliegtuig in neergekomen, zien de omstanders, onderzoekers niets wat dit kan bevestigen. Als dat zo is gaat dit kijken in het niets langzamerhand over in staren. Dat geld ook voor het spreken. Als er niets is waarover je kunt spreken, wordt het spreken automatisch zwijgen en het handelen? Als de handen niets concreets kunnen oppakken om iets te bevoelen, te betasten, verstijven ze; er vindt paralisering plaats. Zo raakt de mens uiteindelijk opgesloten in zichzelf. Staren, zwijgen en verstijven zijn fenomenen die, als ze te lang duren leiden tot depersonalisatie, tot verlies van identiteit. Zo’n situatie maakt de hele groep hier mee; het maakt identieke zombies van ze.

Zoals je tegen een kind zegt: “jij bent nog te jong om dit te begrijpen,” zo voelen deze onderzoekers dat iemand hen van achter toefluistert: “… jullie zijn nog niet hoog genoeg opgeklommen om dit te kunnen begrijpen.” Ze hadden eigenlijk net zo goed niet kunnen komen want naar hun mening (oordeel) wordt in feite helemaal niet gevraagd!

Nu kun je een direct gevolg hiervan als volgt beschrijven: Er is een permanente angst niet over iets te mogen spreken. Iets wat wel van grote importatie is. Dat geeft het gevoel in een soort kinderlijke staat terug te worden geplaatst. Ze worden in feite als kinderen behandeld. Maar dit geldt in principe voor heel het Amerikaanse volk. Omdat ze er niet open en vrij over kunnen en mogen spreken. In plaats van een laaiend protest ‘dit kan niet’, ‘dit is onmogelijk’, ‘wat zit hier achter?’ besluit men uit lafheid tot zelfcensuur. Het innerlijke protest en de daarbij horende negatieve gevoelens over zichzelf gaan nu ondergronds en zo vindt er verdringing plaats. Ze kunnen, mogen zichzelf niet serieus nemen en worden zo in een staat van volgzame onvolwassenheid terug gedrongen.

Staande rond de kuil is er ook niemand die ‘bij zinnen komt’, want de zinnen zijn immers uitgeschakeld, niemand die hardop roept: “maar er is hier helemaal geen vliegtuig”, zoals dat in het sprookje van ‘De Kleren van de keizer’ het geval is. In het sprookje vindt dan een uitbarsting van gelach plaats, d.w.z. iedereen ziet het nu ook pas, mag het nu ook zien, en die lach is niets anders dan de bevrijding, verlossing van de zelfgekozen ban waarin men zich bevond. Hier staan mensen die in hun vrije uitingsmogelijkheid en in hun ontwikkeling worden teruggehouden. Ontgoocheld. Vol ongeloof en volkomen gedesoriënteerd.

Hulp van de illusionist

Wat is hier eigenlijk aan de hand. Lijkt dit niet ergens op? Waar hebben we dit toch eerder meegemaakt? Ach ja, bij die illusionist. Daar op het toneel stond hij. ‘Kijk maar, er staat niet wat er staat’. ‘Er gebeurt niet wat er gebeurt’. Die man doet iets wat niet kan. ‘Hoe is dat mogelijk. Dat bestaat niet! Maar ja, als ik aan de andere kant zou kunnen kijken, dan zou ik wel zien hoe hij het doet, wat de truc is.’ Maar dat is het hem nu juist: ook tussen hem en de zaal staat een muur. Want alles is een truc. Ook bij 9/11 is de verpakking de truc. Onze functie, en zelfs die van die onderzoekers, is slechts dat wij ons in de zaal, vóór die ‘muur’ mogen verwonderen. Wij zitten aan de passieve kant. Een en al oog, terwijl de glimlachende illusionist de show beheerst.

Murw zal men straks in het officiële rapport het uitgebreide en inlevend geschreven verhaal kunnen lezen. Met weglating van het deel over de opstand van de passagiers: “With the sounds of the passenger counterattack continuing, the aircraft plowed into the empty field in Shanksville, Pennsylvania, at 580 miles per hour, about 20 minutes flying time from Washington D.C.” (The 9/11 Commission report, p.14)

E. Shanksville en het ontstaan van de mythe van 9/11

“New information inevitably will come to light” stond er in het Voorwoord van het rapport van de 9/11 Commission. Dat waren woorden van de voorzitter en de vice-voorzitter. Op 22 juli 2004 was het boekwerk uitgekomen. Maar toen, al bijna drie jaar na doomsday werd er in het rapport nog schaamteloos en met bovenstaande woorden aan de mythe van Shanksville vastgehouden. Zonder schaamte. En dat terwijl iedereen toen al wist dat er ook een andere versie bestaat?
Maar ho eens, gaat het met alle andere verhalen rond 9/11 niet net zo? Is Shanksville in feite niet meer dan een voorbeeld van velen? Hier zijn nog 7 andere ‘leegten’:

De dag voor 9/11 deelde Donald Rumsfeld als minister van Defensie mee dat in de boeken van het Ministerie van Defensie 2.3 triljoen dollar (een één met 18 nullen!) niet kon worden verantwoord. De dag daarna trof het gekaapte vliegtuig precies die plek in het Pentagon waar ambtenaren probeerden te achterhalen waar dat geld gebleven was.
Ook Osama bin Laden is de grote schuldige zonder dat hij van iets kan worden beschuldigd. De Taliban bleek in principe bereid Osama bin Laden aan de VS uit te leveren, maar toe men de CIA om een bewijs vroeg van diens betrokkenheid bij 9/11, kon men dat niet leveren. D.w.z. ook bij hem kijken we in een volkomen leeg gat. Obama de grote schuldige?
Ook WTC 7 dat zgn. door brand verwoest was (de officiële versie) staan we machteloos toe te zien hoe dat gebouw helemaal op de manier van een gecontro-leerde destructie in elkaar stort. Met de handen op de rug, opnieuw zwijgend: die beperkte brandjes? dat kan toch niet waar zijn; puur onbegrip, leegte.
Ook bij de kapers zal niemand te zien krijgen hoe zij op de vliegvelden rondliepen en door de controles gingen, opnieuw: geen videobewijzen? Nee, leegte.
Ook wisten meerdere (!) radio en tv-zenders al van te voren dat Gebouw 7 die avond neer zou komen. Alleen de tijdstippen waarop zij dat nieuws resp. in de ether of op het scherm brachten (voor de instorting!) verschilden. Hoe bestaat het, voorkennis? Ook hier totaal onbegrip, hoe is zoiets mogelijk? Machteloze leegte.
Ook zien we de acht piloten in hun cockpit voor ons. Ze zouden daar door kapers overvallen zijn. Een handeling van twee seconden is wat nodig is om de code van vier cijfers of getallen in te drukken zodat er elders, beneden, op de schermen van de controleposten het begrip HJCK (hijack) verschijnt. Dat is alles, maar zelfs die handeling van twee seconden is bij allen afwezig. Daar beneden verschijnt er niets, bij geen van de vier vliegtuigen. Hebben de kapers met hun messen dat weten te voorkomen? Ook hier leegte, de situatie zwijgt beladen met onwaarschijnlijkheden.
Van ca 1000 slachtoffers zijn er op Ground Zero geen stoffelijke resten gevonden. Dat is toch bij een normale instorting totaal onmogelijk! Daar zou er niets zomaar ‘verloren’ zijn gegaan! Hier wordt daarentegen gesproken over ‘verpulverde lichamen’, ‘tot stinkend stof gereduceerde lichamen’, over ‘lichaamsresten die de mensen zelfs samen met het 9/11 stof op straat ingeademd moeten hebben’. Leegte alom. De leegte van het onmogelijke, het onbestaanbare.
Ook, en zelfs opnieuw Osama bin Laden. Is het niet raadselachtig dat die oudere man die in Pakistan totaal ongewapend uit zijn woning naar buiten komt en natuurlijk makkelijk gearresteerd had kunnen worden, doorzeefd wordt, en wordt ‘opgeruimd’, ergens in zee? Die man had ons toch als enige het hele (echte) verhaal kunnen vertellen? Of willen we dat verhaal misschien niet weten? Mocht de boogeyman niet tot spreken komen? Moest hij misschien een leeg beeld blijven. Een beeld, dat blijvend met al het slechte en gruwelijke kon worden omhangen?

Al deze plaatsen zijn evenzovele momenten, waar onze wandeling ‘doodloopt’. Daarom wordt hier de existentiële vraag gesteld, of je bereid bent aan het eigen denkinstrumentarium vast te houden en weigert in dat vliegtuig te stappen, of dat je het wil opofferen door voor de snelle tocht met de ‘take off’ te kiezen? In dat laatste geval moet er ‘hulp’ komen. Die kan alleen maar van twee kanten komen: of van de kant van de fraude of van die van het magische denken. Van beide vluchtwegen heeft het NIST in haar rapporten gebruik moeten maken om tot het gewenste resultaat te komen (zie bijdrage 2). Glanz van de NYT noemde het instorten van WTC 7 bijv. a mystery.² De vreselijke, maar dwingende consequentie voor de keuze van de take off is noodzakelijkerwijs de mythe. Alle mythen van 9/11 zijn allemaal uit deze leegten ontstaan, uit de leegte van de irrationaliteit.

Ja, op al die plaatsen waar het normale (het deiktische, aanwijzende aan de concrete stof gebonden) denken tegen een muur oploopt en moet passen: ‘onbegrijpelijk’, ‘onbestaanbaar’, ‘raadselachtig’, daar ontbreekt in ieder geval één essentiële schakel in een logisch, causaal verlopend denkproces. In deze geheime, zwijgende stilte wordt a.h.w. een andere schakel, een valse schakel, ingevoegd. Er moeten andere zeer dwingende redenen geweest zijn om de keten van oorzaak en gevolg in een andere richting om te buigen.
Overal waar je de thema’s van 9/11 oppakt sta je te kijken als die man in die witte overall op de voorgrond van de foto, met zijn handen rustig op z’n rug: ‘dus dat is het dan, da’s sterk zeg, d’r is helemaal niks.’ En daar blijft het bij. Hij is ook een van degenen die straks in het vliegtuig zal stappen. Overal bij 9/11 stuit je op absolute onmogelijkheden, op muren van leegte. En iedereen die probeert met het eigen denken de schreeuwende leegtes in te vullen (d.w.z. voorlopig in te vullen met een andere schakel die wél binnen het reëel mogelijke blijft) wordt onmiddellijk tot de orde geroepen, tot de orde van de staat, ‘u gaat te ver’, en voor complotdenker uitgemaakt. Maar hoe merkwaardig, voor het overgrote deel van de wereld schijnen deze leegten helemaal niet te schreeuwen… die mensen horen niets.

F. Shanksville. De tweede metafoor, de ‘unacknowledged Sphinx’

Maar in direct verband hiermee is er nog een tweede metafoor. Het gebeurde staat niet alleen voor de leegte die ongeloof voortbrengt. Er is ook sprake van verlamming, machteloosheid en pure apathie. Stel je voor een heel land dat is aangeslagen en dat (zie hierboven) door ongeloof en twijfel wordt overmand, maar dat op geen enkele manier in staat is zijn ongeloof om te zetten in actie. Een land dat de staat van knagende twijfel en onzekerheid verkiest boven de weg zich zelf daarvan te bevrijden. Men is geparalyseerd; het denken en willen worden tijdelijk uitgeschakeld. Er zijn geen acties, er is geen enkele aandrang de autoriteiten te dwingen met slui-tende verklaringen te komen, met verklaringen die hout snijden.
Henry Mills is de geniale (en omstreden) schrijver die op bepaalde momenten een soort visioen van zijn land heeft. Hij is iemand die de gordijnen plotseling weg kan rukken, ongeremd door versluierende gevoelens van exceptionalisme e.d. Het gevolg is een venijnige en erbarmingsloze, maar tegelijk uiterst literaire kritiek op zijn eigen land.

In Roman times it were the emperors and patricians who were pathological. Today in America it is the citizenry… Money indeed is the only thing that talks [= geld is het enige waar over gesproken wordt]. All the rest is mute [Over al het andere houdt iedereen zijn mond]. All the rest watch unblinkingly [= zonder ook maar met zijn ogen te knipperen] while one atrocity [gruwelijke daad] after another is perpetrated [= gepleegd]. To speak of the public is to speak of the unacknowledged Sphinx. It hears nothing, sees nothing, smells nothing, says nothing. And all the while it gives off a vile [= smerig] odor – not the odor of sanctity, as in ancient times, but the odor of neutrality, of indifference…
Henry Miller, A nation of Lunatics

‘De (smerige) geur van neutraliteit en onverschilligheid’. Dat gaat nog verder dan alleen maar ongeloof. Het ongeloof van Shanksville werkt verlammend. Waar is dat vliegtuig dan? En de menselijke resten? Er is hulpeloosheid waarop geen enkele actie zal volgen. Maar het ‘horen, zien en ruiken van Mills sluiten wel direct bij het boven-staande (zie C) aan. Onverschilligheid: ‘ze doen maar’, is de bijl aan de Amerikaanse democratie. Dat was waar de Founding Fathers al vanaf het tere begin van de Republiek voor gewaarschuwd hadden. De Amerikaanse democratie is een participerende democratie of zij is het niet. Die ongeïnteresseerdheid in de ware toedracht is het tegendeel waar een functionerende democratie om vraagt. Het is de pure ontkenning van de democratie. Wat hier ontbreekt is de totale afwezigheid van wat de Amerikanen altijd al als de hoogste kernwaarde van hun democratie hebben beschouwd: to speak truth to power en to question authority. Is daar niets meer van over? De heersende macht moet door het volk bevraagd kunnen worden, moet ter verantwoording geroepen kunnen worden, uitgedaagd om zich te verantwoorden. Maar dat is met de tegenwoordige macht van de sociale psychologie, die van de reclame en de media, een praktische onmogelijkheid geworden. ‘Conspiracy theorist’ is het verderfelijke antwoord waardoor iedereen die zich over zijn carrière zorgen maakt zich wel drie keer zal bedenken de verkeerde (gevaarlijke) weg in te slaan. Of je doet mee aan de roes van het patriottisme, of maatschappelijke uitsluiting is uw deel. Als er iets is dat in een grotendeels gemilitariseerde samenleving aan betekenis heeft ingeboet, dan is dat het begrip patriottisme. Het is verlaagd tot het nationalisme van vlaggen-zwaaiende, overheidsgetrouwe ja-knikkers. In elke ‘complotdenker’ wordt een potentiële vijand gezien, iemand die aan de kant, aan de kant van de ‘terroristen’ staat. “Either you’re with us or you’re with the terrorists…” (Bush). Dat geldt niet alleen voor de staten die terroristen herbergen, maar in wezen geldt het ook voor iedere Amerikaan. De opmerking was ook expliciet zo door Bush bedoeld: als waarschuwing aan de conspiracy theorists. Want het ging er immers om in die kritieke situatie elke alternatieve duiding van het gebeuren direct autoritair de kop in te drukken. Maar wie is die ‘us’ hier eigenlijk? De extended Bush family, de Amerikaanse regering, de elite, het (hele!) Amerikaanse volk? Of die enkelingen? Goeie vraag. (Even doordenken).

G. Er is iets vreemds aan de hand

Wat al die 7 bovengenoemde ‘merkwaardigheden’ (in E) gemeenschappelijk hebben is dat het allemaal plaatsen zijn, plekken waar zich iets buitengewoon vreemds heeft afgespeeld. Wat we echter niet beseffen is dat deze plekken daarna ‘in bezit’ zijn genomen en afgeschermd worden. Er staat een bordje bij waarop geschreven staat: “Verboden toegang: privé terrein.” Dat terrein is eigendom van de staat en daarom alleen toegankelijk voor bezitters van een speciale pas. Op die pas staat te lezen: “De bezitter van deze pas heeft eeuwige trouw aan de Amerikaanse staat gezworen”, of misschien beter: aan de Amerikaanse regering. Hier, op deze plekken zijn dingen gebeurd die buiten de gewone orde vallen, die met het gewone verstand niet te begrijpen zijn. Wat hier heeft plaats gevonden is principieel ondoorgrondelijk en die dingen moeten ook vooral ondoorgrondelijk blijven. De grond zinkt hier onder je voeten weg – je staat tijdelijk op los zand.

Dat komt omdat bij wat hier heeft plaats gevonden de wetten van de natuurkunde tijdelijk buiten werking zijn gesteld. Gebouwen storten in zonder dat het proces van instorten ook maar enige weerstand door het dragende deel ondervindt, neuzen van vliegtuigen vliegen door zes muren heen waarvan de eerste net versterkt was, of: een ‘silver bullet’ die vreemde buitelingen in de lucht maakt (moord op Kennedy). Dat zijn vreemde, griezelige plekken waar iets geheimzinnigs mee is.
Je zou ook kunnen zeggen plekken die afgeschermd worden met het bordje: “Geen toegang voor onbevoegden” en die onbevoegden zijn geen anderen dan mensen die zelfstandig willen denken en oordelen, omdat er iets op deze plek heel erg niet in de haak was. Daarom kun je je hier alleen gelukkig voelen als je al je gevoelens van twijfel, achterdocht en argwaan achter je laat. Hier moet je niet willen begrijpen, niet zelf willen denken of onderzoeken, maar gewoon geloven wat je gezegd wordt.

H. Ook hier: ‘the facts are fixed around the policy’

Hier wreekt zich dus opnieuw dat het officiële rapport een ‘waarde’ heeft die er uitsluitend aan wordt toegekend door de staat. De staat treedt hierbij op als een katholieke censor uit voorbije tijden en verleent het rapport het stempel van het nihil obstat [= geen bezwaar]. De makers hebben er niets meer mee te maken, want net zoals bij de twee rapporten van het NIST (National Institute of Standards and Technology) die resp. over het instorten van gebouw WTC 1 en WTC 2 (2005) en van Gebouw WTC 7 (2008) gingen, is ook het officiële rapport van de 9/11 Commission door mensen gemaakt die er daarna hun handen vanaf getrokken hebben. Er is niemand meer die voor het rapport verantwoordelijk kan worden gehouden; niemand die er iets aan kan veranderen of toevoegen (zie bijdrage 5). Zelfs de nonsenseverklaringen van vlucht 93 (zie A) zullen er eeuwig in blijven staan. Er kan geen jota meer aan het rapport worden veranderd en dat ondanks die mooie en zo redelijke woorden van de voorzitter en de vice-voorzitter die hun werk slechts als een ‘foundation’ en geenszins als het laatste woord zagen (zie E). Hun woorden slaan dus nergens op en zijn slechts zoethoudertjes gebleken. Zelfs nu we weten dat het verhaal van vlucht 93 zich in ieder geval niet zo heeft afgespeeld als in het rapport is beschreven, en dat het echte toestel door een (militair) vliegtuig moet zijn neerge-schoten. Maar over dat laatste zal nooit iets in het rapport kunnen komen. Het boek van het rapport is immers voor eeuwig gesloten. Er hadden andere krachten in het werk gesteld moeten worden om de waarheid boven tafel te krijgen, maar daartoe is het Amerikaanse volk collectief niet in staat gebleken. Het heeft zijn soevereiniteit uit handen gegeven!
Ook hier geldt dat de vreemde feiten (het verhaal, het narratief van 9/11) alleen maar de bedoeling kunnen hebben gehad om andere feiten, n.l. die van het echte verhaal te verbloemen, te maskeren. Dat proces, we kwamen het al eerder tegen (in de fundamentele bijdrage 2, in andere situaties!), is niets anders dan het basis procedé van 9/11: de feiten worden rond de politiek gedrapeerd, the facts are fixed around the policy. Telkens blijkt dat nodig om de ware toedracht te verhullen achter fake facts. En zelfs als men weet dat er nog een andere versie van het gebeuren in Shanksville bestaat doet iedereen er het zwijgen toe.
Dat wil dus zeggen dat de policy er het eerst was; logisch, dat is het uitgedokterde Grote Plan van Operatie 9/11 en dat plan had zijn eigen, logische, maar gemaskeerde feiten en daar zijn andere feiten, fantasie feiten, overheen gelegd, aan ‘vast geplakt’. Zelfs onmogelijke, idiote, ‘onbestaanbare’ feiten.

De som van James Perloff

Als visuele illustratie wat hier heeft plaats gevonden kunnen we een leuke vondst van James Perloff gebruiken. Hij laat enkele sommen zien die niet kloppen:

3 + 3 = 68
98 – 7 = 2
5 x 87 = 35

Daarbij stelt hij de vraag waar de fout zit. Ik haalde hem er niet eens direct uit, maar bij alle sommen is er ergens een 8 toegevoegd. Nu mijn variatie op het verhaal van Perloff: dat is nu precies hetgeen wat ook bij 9/11 gebeurde. 9/11 had een gewone som moeten zijn, een som met een juiste uitkomst, d.w.z. een som waarbij cijfers en uitkomst met elkaar in overeenstemming waren. Maar 9/11 werd Operatie 9/11 en daarbij dekten feiten en verhaal (d.w.z. cijfers en uitkomst) elkaar niet meer! De aan de cijfers toegevoegde 8 staat hier voor de carnavalesque ‘omhulling’ die de feiten mee kregen, d.w.z. een gecompliceerd voorval wordt in gefantaseerde feiten ‘gehuld’ en verschijnt zo als de niet kloppende som, d.w.z. als een story (de niet verbrande brieven, geen kerosine, geen brand etc.). Het geheel wordt zo als ‘de story van vlucht 93’ opgediend, onderdeel van een nog veel grotere story: Operatie 9/11. De camou-flageverpakking waarin de oorspronkelijke cijfers van de som van vlucht 93 verpakt werden is wel het minst van allemaal gelukt. De carnavalssfeer ligt er daar bovenop. Dat dit zo is, komt omdat er met alle geweld, zelfs tot in het absurde toe aan één element van de story vastgehouden moest worden, n.l. aan de Boeing. Een Boeing steeg op, een Boeing werd gekaapt en een Boeing stortte neer. Dat is kort gezegd het verhaal (the policy) waar de feiten in geperst moesten worden. Ook die feiten die er gewoon niet in willen passen. Zoals Francis Bacon de natuur op de pijnbank legde om haar te leren beheersen (via haar wetten), zo worden hier de feiten van 9/11 met beitels en vijlen bewerkt om er een volk mee te beheersen. Uitgerekend het volk dat de ‘vrijheid’ het hoogste in zijn vaandel heeft, verkoopt zijn soevereiniteit, zichzelf.

Ligt de soevereiniteit nu bij het volk of bij de staat?

Was dit niet een van de weinige momenten geweest waar de bevolking had kunnen en moeten bewijzen dat de soevereiniteit bij hen lag? Klonken Lincolns gouden woorden niet als: “A Government of the people, by the people, for the people, shall not perish [= verdwijnen] from the Earth?” De ultieme autoriteit ligt toch bij het volk? Die soevereiniteit wordt immers uitgeoefend ofwel direct, of door vertegenwoor-digers die door het volk worden gekozen. Had het Amerikaanse volk niet van zijn regering moeten eisen dat dit gigantische probleem van vlucht 93 werkelijk opgelost had moeten worden, omdat hierdoor het vertrouwen in de regering radicaal werd ondermijnd? En die ondermijning is natuurlijk niet beperkt tot dat ene moment. Vanaf 9/11 is de relatie van het Amerikaanse volk met zijn regering een andere geworden; hij is verstoord. Het is er een geworden als die van een zorg behoevende invalide die afhankelijk is van zijn mantelzorger. Wat had gemoeten is: ‘het is vreselijk, maar wij kunnen onze regering niet meer vertrouwen en daarom eisen wij dat ons de overblijfselen van de B 757 getoond worden! Toon ons die en probeer het vliegtuig zo te reconstrueren zoals dat altijd met wrakstukken gebeurt en toon aan dat de belangrijkste wrakstukken ook werkelijk met hun codenummers identifi-ceerbaar zijn als behorend tot deze B757. Als dit niet gebeurt…’ etc, etc.

J. Welke sociaal-maatschappelijke fenomenen kunnen bij deze onverschilligheid een rol gespeeld hebben?

Hoewel ik mij niet direct gekwalificeerd voel vanuit de sociale psychologie over deze zaken te spreken meen ik toch enkele fenomenen te zien die me zijn opgevallen en die misschien een bepaald licht op deze situatie kunnen werpen:

Totale hulpeloosheid bij het oordeelproces. Men heeft het al lang opgegeven nog te willen weten wat waarheid is. “Reason is simply ignored”, “Evidence doesn’t matter anymore”, “The truth is nothing more than an opinion”, en “Evidence is thrown out the window” zijn enkele opmerkingen waarmee de filosoof Henry Giroux de huidige situatie van zijn land beschrijft in zijn boek: “America at war with itself”.
In onze cultuur heeft zich door de komst van de informatie technologie de privesfeer enorm uitgebreid. In zekere zin wordt de ‘objectieve’ sfeer van de natuur buiten ons er door overweldigd. Facebook, twitter, instagram etc. helpen mee het soortelijk gewicht van het individuele ten koste van het objectieve te veranderen. Het objectieve komt zo steeds verder van het subjectieve af te staan. De balans is verstoord tussen het binnen en het buiten. Daardoor zal het ook steeds meer inspanning kosten om zich met de wereld buiten te verstaan.
In termen van de kunstgeschiedenis: de wereld van het expressionisme is niet meer in balans met die van het impressionisme. Het heeft het impressionisme als de bron van het zoeken naar de kennis en de feiten van het licht, van de waarneming die zich op de wereld buiten richt, op de natuur en het experiment, teruggedrongen. Hier wordt alleen maar de vraag opgeworpen of dit niet mede een oorzaak zou kunnen zijn waarom de wil om kennis te nemen, te onderzoeken, om heel algemeen en objectief te willen weten (hoe het zit) zo veel zwakker is geworden.
Een ander fenomeen dat mij is opgevallen dat de betekenis van de sport absoluut overtrokken is. Ook hier is een veel te grote kloof ontstaan n.l. die tussen de energie die nodig is om objectieve zaken te willen analyseren, te willen begrijpen en te doorzien en de stuwende wil en de energie waar de persoonlijke sportprestaties om vragen. Dit voordurende opschroeven, je opladen, het opgejut worden (door trainers, het uitzinnige publiek en de individuele extreme wilsinspanning) is uiteindelijk toch een negatieve investering in geld en roem.
Ik heb het gevoel dat hier een enorm reservoir aan wilskracht, energie en mentale kracht wordt aangelegd dat uiteindelijk grotendeels voor egoïstische doeleinden worden ingezet. Ook daar zie ik een disbalans in. Voor velen, ook amateurs krijgt het ‘aan extreme sport doen’ een soort cult status.
Ten slotte vraag ik mij af of de relatieve armoede waar velen in Amerika tegen-woordig mee te maken hebben niet ook een duidelijk rol speelt. De aandacht moet wel in eerste instantie naar de eigen situatie, naar de eigen familie, de eigen zorgen uitgaan.

K. Alleen in Amerika?

Sluipend kwam de vraag op of dit zich alleen in Amerika voordoet. Zou zoiets, d.w.z. deze onderworpenheid aan de visie die de staat oplegt, zou die zich niet ook gewoon in Europa kunnen voordoen? Nee, dat geloof ik niet. Ik ben er absoluut van overtuigd dat de kluitjes waarmee het Amerikaanse publiek zich in het riet laat sturen in Europa niet zouden werken.

In Amerika zien we eindelijk de schaduwzijde van de politieke illusie die de staat via de ‘exceptionaliteit’ van het eigen land permanent aan de bevolking verkoopt. Iedere politieke discussie gaat erom wie Amerika het hoogste de lucht in kan prijzen. Uiteindelijk wacht iedereen toch op het moment dat de politicus (volksmenner) de meute zo ver krijgt dat het U.S.A, U.S.A enz. uit duizenden klelen de arena in wordt geslingerd. Ik wil maar zeggen, het publiek is murw gemaakt, en de kritiekloze massa heeft allang begrepen dat hun rol er voornamelijk uit bestaat te zeggen hoe groot, machtig, rijk etc. dat unieke land wel is en daarnaast cultiveert het met religieuze ijver de aangeboren wetenschap dat wát de Amerikaanse regering ook doet, het altijd voortkomt uit meest nobele en edele (universele) bedoelingen. Deze ‘zelf-kennis’ werd op een unieke manier gecomprimeerd verwoord door mevr. Clinton: “We’re great because we’re good”. Dit ‘good’ is een “intrinsic goodness justifying all its actions in the world” (Amerikaans analyst). Het is maar dat u het weet.

En waarom bestaat zoiets in Europa niet? Omdat de drug of de cool-aid die het nationale zelfgevoel tot dergelijke mythische en illusionaire proporties opblaast hier niet verkocht wordt.

L. Rechtzetting

Natuurlijk mogen we niet vergeten dat er op het internet heel wat filmpjes zijn van mensen die laten zien dat de officiële verklaring (bijv. die over vlucht 93) van geen kant klopt en met ingenieuze eigen verklaringen komen, maar dat is niet het probleem, het gaat hier immers niet om de beste ‘echte oplossing’, maar om het ter verantwoording roepen van de regering die totaal ongeloofwaardige verklaringen presenteert en daar is het Amerikaanse volk tot nu toe collectief niet toe in staat gebleken.
Belangrijk daarbij is ongetwijfeld dat zelfs de betrokken familieleden van de slachtoffers geen vuist wisten te maken en het verhaal van de staat geheel accepteerden. Zij ontvangen daarvoor mogelijk een grote financiële compensatie voor het geleden verdriet. Voor die ‘schadeloosstelling’ leggen zij een belofte af verder geen actie tegen de regering te zullen ondernemen, geen juridische of andere acties. Slechts zeer weinigen kunnen aan die geweldige verleiding weerstand bieden. Zij accepteren het fancy verhaal en verraden daarmee m.i. tevens hun familieleden. (Overigens geldt dit natuurlijk ook voor de familieleden van de slachtoffers van WTC 1 en 2 en het Pentagon).

Magchiel C. Matthijsen, juni, juli 2017

Uiteraard is dit voer voor analytici. De belangrijkste vraag is natuurlijk waarom mocht het eigenlijk niet bekend worden dat het toestel werd neergeschoten? Waarom werd er niets van het toestel getoond? Interessante gedachten hierover bij David Ray Griffin (die Paul Thompson volgt) in zijn boek 11 september. Een onderzoek naar de feiten, 2004 (Ned vert. 20062)
Ik verwijs naar het artikel dat David Ray Griffin in 2010 schreef als reactie op enkele links gerichte intellectuelen die de 9/11 truth-beweging als fantasie afdoen. In zijn artikel noemt hij negen ‘miracles’ d.w.z. overtredingen tegen fundamentele wetten van de natuur- en scheikunde die in de rapporten van het NIST voorkomen, waar het zijn toevlucht toe moet nemen.