Euthanasie en het zelfgekozen levenseinde

euthanasie

In de huidige discussie over de omslag van het kabinet naar toegankelijkere  hulp bij zelfdoding lijkt het zinvol en ook noodzakelijk, om de minder bekende   inzichten  t.a.v., euthanasie en autonomie t.a.v. het levenseinde -ook op grond van zgn. “voltooid leven” – onder de aandacht te brengen : in gesprek,  in studiegroepen of via de opiniepagina’s van kranten , vanwege de  zwaarwegende  gevolgen  van onwetendheid . Daar deze thema’s voor sommige partijen zelfs een breekpunt kunnen worden  voor een conceptafspraak voor een mogelijke coalitie, zal dit onderwerp wel op de agenda blijven,maar NU zijn er dagelijks artikelen en lezersbrieven over. Daarbij gaat het altijd over de aanleiding , die  sociale context van eenzaamheid, geen contacten en aansluiting meer hebben, toenemend onvermogen  en demotivatie  , waardoor alle beroepsbegeleiders en de politieke partijen zich –  terecht en gelukkig- nog meer op de oorzaken van de onwil gaan richten en wegen zoeken tot voorkoming daarvan.

Steeds weer beleef ik het gemis van de belichting van de eigenlijke hoofdpersoon in dit drama: het ware IK van een mens, dat in wezen een geestelijke identiteit is, die door ons westerse darwinistisch geprogrammeerde denken bijna totaal verloochend wordt  : Welke hoedanigheid heeft dit Ik ? Hoe is de verhouding tussen lichaam,ziel en geest  tijdens het leven en na de dood? Hoe geven wij ondersteuning aan dit ik en de geest tijdens een lijdensweg  en bij de overgang van de geest, die zijn sterfelijk hulsel verlaat en dan juist de triomf van de geest over de dood als realiteit  zou kunnen ervaren? Ik doe hierbij een poging tot verkenning van dit levensterrein , waar wij allen midden  in staan en dat toch voor velen een “terra incognita”of zelfs onvoorstelbare en te verloochenen werkelijkheid  is.

De twijfel en het totale ongeloof aan een voortbestaan is  het steeds meer geaccepteerde gevolg van de huidige eenzijdig – materialistisch georienteerde wetenschap, die zowel de traditionele religieuze opvattingen vanuit de kerken alsook  spirituele  zienswijzen vanuit vele andere levensbeschouwingen heeft ontkracht en verdrongen. Er is in de hele Westerse beschaving een directe samenhang te herkennen tussen  het zgn. “afschaffen van de geest”door het 8e concilie in Constantinopel en het huidige eindpunt in een Protestantisme,dat tot uitspraken als :”God is dood” kon komen en  in een  eindig levensgevoel : “Als ik dood ga , ben ik er niet meer. “ Deze vorm van zgn. “laatste zekerheid”  heeft helaas juist talloze nadelige gevolgen voor de mensenziel en zijn zelfbewustzijn :  Deze overtuiging leidt tot een zowel innerlijk als in tijdsperspectief eng begrensd leven : er ontbreekt een spirituele dimensie aan het dagelijks leven , die zo verrijkend en draagkracht versterkend kan zijn ,  en evenzeer  aan het levenseinde, waarbij geen uitzicht op een overgang en enige vorm van voortzetting van het bestaan ervaren wordt . Daardoor lijden mensen van alle leeftijden steeds meer aan eenzaamheid en onvervulbare leegte,  die dan vaak door  roken en drank of  drugs en games wordt opgevuld. In feite zijn al die vormen van afleiding en verleiding een surrogaat voor het knagende gemis aan innerlijke substantie, eigen  morele , niet-opgelegde maatstaven  en spirituele levensvervulling , die men niet heeft kunnen vinden…

Tegelijkertijd is dit bewustwordingsproces t.a.v. de spirituele werkelijkheid van ons bestaan niet slechts gewenst, maar dringende noodzaak geworden door het voorstel tot wijziging van  de wet op zelfbeschikkingsrecht t.a.v. het levenseinde , waarbij actieve besluitvorming voor toestemming of weigering expliciet van alle volwassen inwoners gevraagd wordt en het  zo nauw daarmee verbonden vraagstuk van  : Ja of Nee!  Het  is mij nu pas duidelijk geworden,dat de overheid ook nu al niet geschroomd heeft zelfs onvolwassen jongeren vanaf 12 jaar met deze vraag te benaderen, terwijl inzicht in de reikwijdte van dit besluit m.i. aan beide kanten veelal toch  ontbreekt! En dit geldt niet alleen voor die jongeren,maar voor vele andere incompetente groepen in onze samenleving. Erger nog : zelfs het reeds jaren bij oprechte critisch- deskundige vakgenoten uit de opgedane ervaringen resulterende inzicht in de neurologisch-fysieke aspecten van het gangbare orgaandonatieprocedé , nl . dat dit een onverantwoorde en onrechtmatige ingreep aan een mensenleven is, werd stelselmatig verzwegen!

Deze loochening vanuit de overheid van de ongeldigheid van  “hersendood “ als zgn voor de wet rechtsgeldige  medische doodverklaring berust op onwaarheid en bewuste misleiding , daar het bij  orgaantransplantatie aantoonbaar om chirurgisch handelen vóór het feitelijke doodsmoment  gaat , waarvoor de betreffende organen via kunstmatige beademing in leven gehouden moeten zijn en dus ook altijd moeten worden… Zowel de aspirant-donoren als de verwanten worden door een beroep op hun naastenliefde t.w.v. de lange wachtlijst van orgaan-behoeftige patienten dringend om deze offerdaad gevraagd , maar  beide partijen hebben geen besef, dat de donoren dit grote offer van aantasting van hun lichaam en verstoring van een pieteitvol afscheid- kunnen -nemen  vervolgens met de dood bekopen  op de snijtafel  en de daaraan verbonden bittere consequentie ,  dat elke kans op terugkeer naar het leven vanuit coma hierdoor onherroepelijk afgesneden wordt.

Deze bewuste versluiering en loochening van door alle betrokken deskundigen geweten feiten is voor mij en vele andere wel-geïnformeerde mensen onvoorstelbaar, dat er allang meervoudig  gedocumenteerd bewijs voor de concrete mogelijkheid van uit een – ook langdurig – coma – nog -ontwaken ter beschikking staat , inclusief de pieteitvolle levenreddende maatregelen,die als noodzakelijke voorwaarden voor zo’n “herkansing” via de intensive careafdeling door meerdere levenseinde-deskundigen  zijn aanbevolen . Dat deze willens en wetens vanuit de behoefte aan orgaandonoren verzwegen en niet toegepast worden, zou allang tot aanklachten tegen dit onrechtmatig handelen van overheid en wetenschap hebben geleid,als deze misleiding niet wereldwijd met gezag ingeplant en gepropageerd was…   NU is het geeigende moment om tot bezinning op eerlijke voorlichting en rechtmatig handelen over te gaan, wat niet tot een totale afschaffing van orgaandonatie hoeft te leiden,waarvoor zeer genuanceerde criteria in aanmerking komen.

Dit gebrek aan wakker bewustzijn omtrent het fysieke levenseinde , dat deze manipulatie mogelijk maakte, hangt samen met het gemis aan spiritueel inzicht in de ware toedracht van wat er – met of zonder deze complicatie van orgaandonatie – aan het levenseinde plaatsvindt, waardoor onze volksvertegenwoordigers in de Tweede Kamer ook het wetsvoorstel tot toegankelijker maken van zelfbeschikkingsrecht van de liberaal gezinde burger over zijn voltooid geachte leven wisten te bekrachtigen. Zowel aan de stemmen-verhouding als de directe protest-reactie vanuit de bevolking was gelukkig overduidelijk, dat er in feite geen meerderheid van de bevolking achter dit   voorstel stond.

Dit  voor velen toch kennelijk  grensoverschrijdende voorstel  zou niet alleen in kerkelijk verband,maar in alle maatschappelijke geledingen tot werkelijke verdieping en bezinning  op het thema “ Leven en Dood, vanuit het perspectief van lichaam,ziel en geest “ moeten leiden , omdat er persoonlijke stellingname vereist wordt, terwijl talloze groeperingen onder de bevolking niet zullen weten of kunnen inzien,welke consequenties vrije keuze van levenseinde zowel als orgaandonatie gaan hebben.  (John Hogervorst  geeft vanuit zijn maatschappelijke betrokkenheid en inzicht  duidelijk herkenbare categorieën aan, die deze oordeelsvorming , laat staan stellingname, niet zullen kunnen opbrengen.)

Daarbij komt dan nog  de vraag in hoeverre hun achterban in onze materialistisch georiënteerde samenleving gemotiveerd is om zijn rechten en persoonlijke identiteit te verdedigen . “Ik  laat de beslissing maar over aan degenen,die daaronder lijden: van mij mogen familie en verwanten het uitmaken , wat er met mij gebeurt “ was de verklaring van de jongeman , die in een lezersbrief aan Trouw als zijn visie kenbaar wilde maken: “Als ik dood ga, ben ik er niet meer ). Het begrootte en verontrustte mij zeer,dat dit zo beperkte levensgevoel,-  zonder enige hogere dimensie!-  kennelijk  voor zoveel mensen realiteit geworden is…

Marieke de Vrij spreekt uit,dat zij haar verreikende  inzichten liever terug zou  willen houden om niemand te belasten , maar dat zij dan toch  uit verantwoordelijkheid  voor wat door haar helderziende vermogens duidelijk werd , kon en moest  verklaren, dat de “zielsverstrengeling” ,die vooral bij harttransplantatie onherroepelijk moet plaatsvinden , maar ook  minder hevig bij andere organen optreedt,  gevolgen heeft tot in het volgende leven ! Je kunt niet anders dan die vreemde entiteit in jezelf accepteren: hij is concreet met dat ontvangen hart verbonden,  je erft tesamen met het zo begeerde hart alle emotionele neigingen en begeerten, die aan het hart van de donor eigen waren en dus meegekomen zijn! En dat terwijl de gever altijd onbekend is en geheim gehouden wordt , zodat er  dus geen enkele  gekozen zielsverwantschap met jou is,daar er  alleen op lichamelijke kenmerken als de juiste bloedgroep gelet wordt.

Dit ahw. “ levenslang tot elkaar veroordeeld zijn   “  is een consequentie, die Claire Sylvia  door  haar verslaglegging van dit proces al in 1995  in ons cultureel/maatschappelijk bewustzijn wilde laten doordringen via haar boek: “Met hart en ziel”, waarin zij zelfs een zo innige omhelzing  met haar alter ego ( : de jonge motorrijder Tim, die op 18 jarige leeftijd stierf  en in haar voort kon leven)  beschrijft,  dat zij voorvoelde dat die innige geestverbondenheid zelfs voor de eeuwigheid zou gelden . Dit alles achteraf doordenkend,was  haar slotconclusie : ”Als ik dit tevoren geweten had, had ik dit denk ik niet gewild.” Deze uitspraak is tevens het bewijs ,dat de inzichten van Marieke de Vrij op werkelijkheid berusten.

Bovendien heeft zij verklaard – en ook dat is een perspectief, dat  door de nobele donateurs  niet wordt ingezien – , dat deze schenkers zelf niet kunnen opstijgen en aan een  volgende ontwikkelingsfase beginnen, zolang één (of  meer ! ) van zijn/ haar  organen nog in een ander lichaam op aarde voortleven, niet mee-gestorven en losgelaten zijn… Ook de zo belangrijke terugblik op het leven is na orgaandonatie bij de donor onvolkomen,daar de aan zijn hart verbonden herinneringen niet vrij ter beschikking komen in het bekende “Levenspanorama”, daar zij met het hart naar de ontvanger zijn overgegaan… Als alle offervaardige mensen  ,die tot orgaandonatie bereid zijn, zouden beseffen,dat  zij van hun geestelijke ontwikkelingsweg naar een volgende incarnatie afgehouden zullen zijn, zolang  als één of meer van hun organen nog in mensen leven , dus ahw. in het voorportaal  moeten wachten tot alle betrokkenen gestorven zijn, zouden zij dan niet andere afwegingen maken?

Wij zijn nota bene deels zeer beducht voor de instroom van vreemdelingen in onze samenleving, maar hebben geen weet van de heel concreet dreigende problemen met de vreemdeling-  i n – ons, die ongevraagd meekomt bij orgaandonatie… Wij beseffen toch allen  nauwelijks bij welke ultieme grensoverschrijding wij als gehele samenleving opeens en massaal betrokken zijn ?! Mag ik een andere mensenziel dermate binden, omdat ik zielsgraag langer leven wil? Of kan ik inzien, dat het voor ons beiden beter is,dat ieder zijn eigen weg gaat  en sterven kan, -dwz. bereid is tot de overgang- als zijn stervens uur in de sterren geschreven staat?

Moge het zo zijn dat deze maatschappij-brede confrontatie met onze verhouding tot dood en leven en de bewuste uiteenzetting met de grote daarmee verbonden karmische aspecten voor vele mensen en leefgemeenschappen tot ontwakend  besef mogen leiden, dat iedere mensenziel  de kiem in zich draagt om tot  veel wijdere geestelijke dimensies uit te groeien,  zijn ware  en niet aardgebonden IK te gaan beleven en al zijn sluimerende vermogens te gaan ontplooiien , al naar het in zijn huidige lot toch mogelijk is ( al was het maar om ware overgave aan het lot, met  geduld en humor je  afhankelijkheid te leren accepteren ,zonder stress en verbittering , maar met dankbaarheid voor alle omstanders/begeleiders.)

In dat alles schuilt een levensles en weg tot geestelijke groei,  een gelegenheid tot innerlijke terugblik en evaluatie van je levenswegen en je daden,  waaruit  degenen, die geneigd zijn om vervroegd uit het “voltooide leven”uit te stappen , misschien nog vruchten kunnen plukken als leeftocht voor de overgang of vergezichten krijgen,die hun toekomstbeeld verhelderen  en als een regenboog over het aardeafscheid zichtbaar kunnen worden.

Hans Stolp geeft zaterdag 3 december een studiedag in Amersfoort over Orgaandonatie: Waarom wèl, waarom niet?

Als je het andere ontstellende tijdsfenomeen, de Amerikaanse presidentsverkiezingen, als teken aan de wand erkent van hoe een hele samenleving in de westerse wereld echt ten prooi is aan het verlies van innerlijke waarden en sturing door een bovenpersoonlijk Ik met spirituele en sociale verantwoording, kun je ook de koers van de sociale hygiëne in de meditatie, gesprekken en groepsprocessen weer oppakken: “Wat kan onze positieve bijdrage zijn aan geestelijke gezondheid van mens en samenleving?”
Met concrete aanwijzingen tot ware Zelfverwerkelijking, ideëel, maar ook praktisch door de verschillende oefenwegen, zoals het Achtvoudig Pad van Boeddha, het Zesvoudig Pad van Steiner (en meer kleine boekjes van Joop van Dam), De kracht van het nu in de praktijk van Eckhart Tolle en ook Lynne McTaggart Het intentie-experiment – Kunnen je gedachten de wereld veranderen? en het initiatief van Tijn Touber: huiskamer-meditatiegroepen, onder het motto Stadsverlichting! Daarvan blijken er al meer dan 900 in Nederland te zijn en dat bewijst dat veel mensen de behoefte hebben de genezende krachten in de wereld te sterken!

Tot zover mijn bijdrage aan het gesprek. Het is echt van belang dat wij ons geweten laten spreken t.a.v. wat de tijd van ons vraagt en beseffen welke verplichting de ons geschonken inzichten ons in dat verband opleggen.

Ingrid van Tongeren